[ Pobierz całość w formacie PDF ]
najmniej strona zdjęć: pani Carson w nowej kreacji, po którą wybrała się aż do Memphis, pani
Bakerman ze swoim słynnym plackiem truskawkowym, pani Nowlin z wnuczką Heather
tegoroczną miss Mitchell s Fork i tak dalej...
Rozumiem, rozumiem przerwał jej Case.
Mimo to nadal chcesz tu osiąść?
Tak. Nie uważasz, że nadeszła pora, żeby parę osób zabrało się do wprowadzania
zmian? Jeżeli, jak mówisz, wszyscy nienawidzą tego systemu, to z pewnością...
Nic nie pojmujesz, Case przerwała mu Maddie. Jeżeli chcesz, żeby cię
zaakceptowali, trzymaj się od tego z daleka. Bez względu na to, jak bardzo ci ludzie narzekają
na ten system, nie przyjmą z otwartymi ramionami obcego, który będzie próbował
wprowadzić tu jakieś zmiany. Fieldingowie Jankesi też najpierw tego próbowali. Uwierz
mi, Mitchell s Fork nie pokochało ich za to.
Ale...
No, no, kogo my tu mamy? Pan Dozwolona Prędkość! Case i Maddie spojrzeli
jednocześnie w stronę drzwi. Danny Cooper wraz z dwoma kolegami zbliżał się w stronę ich
stolika. Cała trójka mierzyła Case a wyzywającym wzrokiem. Siedemnastoletni Danny był
niezwykle przystojnym chłopcem aż za ładnym, myślała często Maddie. Miał piękne,
intensywnie niebieskie oczy obramowane długimi, czarnymi rzęsami, ale Maddie nigdy nie
czuła się pewnie pod ich spojrzeniem. Na dnie ich krystalicznej głębi czaiła się podłość.
Towarzysze Danny ego też byli jej dobrze znani. Zniady Kale Sloane syn burmistrza i
Steve Langford chudy, pryszczaty chłopak, zawsze chętny, by komuś dokuczyć. To właśnie
ta trójka pobiła Jeffa. Jak to się stało, że Case już zdążył im się narazić?
Case spojrzał na chłopaków, a potem udając, że ich nie rozpoznaje, zwrócił się do
Maddie:
Wez jeszcze kawałek pizzy. Zobacz, ile zostało. Danny ego jednak to nie zniechęciło.
Podobno opowiada pan ludziom, że jest pan szpiegiem powiedział z powątpiewaniem.
Ten picerski wóz i ta cała gadka, że chce pan kupić dom po Fieldingach co za cyrk pan tu
odstawia?
Mój stary mówi, że pan nie jest żadnym szpiegiem wtrącił się Steve i że to jakaś
podejrzana sprawa.
Mój ojciec jest burmistrzem tego miasta oświadczył Kale, żeby nie pozostawać w
tyle. Nie chcemy tu kłamców i jakichś bandziorów.
Maddie pogardliwie prychnęła. Z najwyższym trudem powstrzymywała się od tego, żeby
nie powiedzieć Kale owi, co myśli o jego ojcu. W końcu to jeszcze dzieciak, uznała.
Nieznośny i antypatyczny to prawda, ale tylko dzieciak.
Case nadal ich ignorował, ale rysy mu stężały. Maddie zaczęła się zastanawiać, czy
chłopcy są aż tak głupi, że nie potrafią rozpoznać naprawdę niebezpiecznego przeciwnika. W
końcu doszła do wniosku, że ich odwaga musiała się zrodzić po wypiciu kilku piw.
Danny Cooper, jeżeli nie masz zamiaru nic zamawiać, lepiej stąd wyjdz! JoNell
groznie ujęła się pod boki. Nie chcemy tu dziś żadnej rozróby.
Wyjdziemy, jak skończymy odkrzyknął Kale, zsuwając z czoła kowbojski kapelusz
ojca.
yrenice Case a niebezpiecznie się zwęziły. Maddie szybko złapała go za rękę. Obawiała
się, że Case zaraz wybuchnie.
JoNell umie sobie z nimi radzić zapewniła go. Rzeczywiście, kelnerka ruszyła w
stronę chuliganów jak rozjuszona niedzwiedzica.
Nudno tu stwierdził Danny, wycofując się ku drzwiom. Sami starcy.
Wynocha! powtórzyła JoNell, wskazując na drzwi. Chłopcy ruszyli wolnym krokiem,
który miał sugerować, że wychodzą z własnej woli.
Przepraszam was zwróciła się JoNell do Maddie i Case a. Ktoś wreszcie powinien
przywołać ich do porządku.
Dobrze, że mnie powstrzymałaś powiedział Case bo już mnie swędziała ręka.
Nagle Maddie uświadomiła sobie, że wciąż trzyma go za rękę. Zarumieniła się i szybko ją
cofnęła.
Chciałam mieć pewność, że nie zrobisz jakiegoś głupstwa oznajmiła stanowczo. W
końcu jesteś dorosłym człowiekiem, a to tylko banda nieznośnych dzieciaków. Lepiej nie
wdawać się w niepotrzebne awantury.
Case mruknął coś niezrozumiale, ale nie podjął wątku. Maddie odetchnęła i zabrała się do
swojej pizzy z uczuciem, że kryzys został zażegnany.
W Mitchell s Fork Case Brannigan nigdy nie będzie się czuł we własnym żywiole,
pomyślała ze smutkiem, i pewnie niedługo sam dojdzie do tego wniosku.
Odwożąc Maddie do domu, Case wybrał dłuższą trasę. Maddie nie pytała go, dokąd jadą,
chociaż rozpierała ją ciekawość.
Skręcili na szosę prowadzącą nad jezioro, w którym mieszkańcy Mitchell s Fork zwykli
łowić ryby. Kręta droga prowadziła przez gęsty las i kończyła się małą przystanią. Case
zjechał na pobocze, zgasił światła i wyłączył silnik.
W samochodzie było ciemno na zewnątrz cała okolica tonęła w blasku księżyca. Prócz
nich nad jeziorem nie było nikogo. Przez otwarte okna dobiegało rechotanie żab, cykanie
świerszczy i pohukiwanie sowy.
Odkryłem to miejsce dziś po południu odezwał się Case. Kilku starszych panów
łowiło ryby, a jakaś para pływała łódką. Panował tu taki spokój, że aż im pozazdrościłem.
Wędkarstwo to ulubiony sport w tych okolicach przyznała Maddie. Często
łowiliśmy tu ryby z ojcem. W jeziorze są leszcze i okonie. Co roku urządzamy jesienią
rodzinny piknik ze smażeniem ryb.
To musi być przyjemne.
O, tak. Lubisz łowić ryby?
Nie próbowałem od lat. Nie wiem nawet, czy jeszcze pamiętam, jak się zakłada
przynętę.
Na pewno sobie przypomnisz.
Tak, pewnie tak. Case popatrzył na taflę jeziora, połyskującą w świetle księżyca.
Może powinienem kupić sobie łódz.
Maddie lekko się zaniepokoiła.
Uważam, że powinieneś trochę tu pomieszkać, zanim zdecydujesz się zainwestować w
drogi sprzęt wędkarski zaoponowała. Może dojdziesz do wniosku, że ci się tu nie podoba.
Nie sądzę mruknął Case.
To nie jest to idylliczne miasteczko, które sobie wymarzyłeś, Case. Sądziłam, że już się
o tym zdążyłeś przekonać.
Owszem, ma pewne wady wzruszył ramionami Case. Aleja też je mam. Jeżeli tutejsi
ludzie przywykną do mnie, to i ja zdołam się do nich przyzwyczaić.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]