[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mu na lekcjach katechezy. Widział się w zbroi świętego Ludwika, który wyruszał wojować
z niewiernymi. A jeszcze lepiej wyobrażał sobie siebie w skórze Joanny d Arc, tej małej
niepiśmiennej pastuszki, jak on sam, której mimo to objawili się święty Michał, święta
Katarzyna, święta Małgorzata i kazali jej uwolnić Francję spod angielskiego jarzma...
 Chce ksiądz powiedzieć, że Juan Diego sfabrykował swój własny mit, inspirując się
Joanną d Arc?
 Och, tak... Jestem o tym głęboko przekonany. Nie w tym umniejszającym go znaczeniu,
jak pani to rozumie. Jego czystość, modlitwa i wiara przyciągnęły łaskę boską. Najświętsza
Dziewica nigdy nie objawia się przypadkiem... Bzdury, Nathalie, bzdury! Nie mam nic
wspólnego z tym pobożnisiem łasym na wyprawy krzyżowe, tym bojownikiem entuzjastą
w barwach Maryi Dziewicy. Nigdy w życiu nie prosiłem Najświętszej Panienki, żeby mi się
ukazała i zleciła jakąś misję! Nigdy też nie prosiłem o nic dla moich pobratymców. Było mi
wszystko jedno, rozumiesz? Los żywych już mnie nie obchodził, prawdopodobieństwo
wygaśnięcia mojej rasy było mi obojętne, miałem w sobie zero uczuć patriotycznych i ideałów
religijnych. Byłem człowiekiem zakochanym, który po stracie ukochanej z rozmysłem uciekał
w modlitwę i wiarę w życie pozagrobowe, byle tylko utrzymać przy sobie tę, która odeszła, to
wszystko.
Chcesz prawdy? To, co zrobiła ze mną Maryja Panna, to było molestowanie niebiańskie! Nic
innego. Napastowała mnie bez przerwy, nie zwracając uwagi na mój brak znaczenia, moją
boleść, pracę czy chrześcijańskie obowiązki! Wykorzystała mnie, a potem porzuciła. Ot co!
Wierzę w nią, miłuję, wielbię i dalej służę jej sprawie, ale to nie znaczy, że jestem ślepy!
�� � Może inni na moim miejscu cieszą się, że weszli do historii, że się ich hołubi,
beatyfikuje, kanonizuje i wzywa przy najmniejszej okazji, sam nie wiem. Nigdy nie udało mi się
nawiązać kontaktu z  pośrednikami mojego typu, tymi wszystkimi Dziewicami Orleańskimi,
A
ucjami z Syrakuz, Józefami z Copertino, Bernatkami z Lourdes, Katarzynami Laboure,
Teresami od Dzieciątka Jezus... Przypuszczam, że każde z nich trwa dalej, w większym lub
mniejszym szczęściu, odosobnione w swojej misji, symbolu i swojej sławie. Tamci jednak
przynajmniej cierpieli, wiem to, bo wyczuwam ich fale w umysłach wiernych, którzy mnie
z nimi kojarzą; tamci stawiali czoło niebezpieczeństwu, dokonywali rzeczy niemożliwych,
ponosili kary, zaznali stygmatów, wzniosłości i męczeństwa, a przynajmniej sprzeciwu... A mnie
się nic nie przytrafiło, zupełnie nic! Przyszedłem, zobaczyłem, opowiedziałem i pożyłem sobie.
Nie byłem nawet prawdziwym porte-parole: nie przyniosłem dobrej nowiny, byłem wieszakiem
[Nieprzetłumaczalna gra słów: porte-parole (fr.)  rzecznik sprawy; porte-manteau (fr.) 
wieszak.] na tilmę, to wszystko. Nic nie ryzykowałem z moim świadectwem, nie oskarżono mnie
o herezję ani fałszerstwo, ponieważ miałem dowód. I on dalej tu jest! Nikt nie szukał ze mną
zwady, nikt mnie nie prześladował, nie stanął przede mną, by odrzucić moje argumenty: wręcz
przeciwnie! Chuchano na mnie i dmuchano, wychowywano i kształcono, żebym mógł
rozpowszechniać swoją opowieść w świętym spokoju.  Wtajemniczony  akurat! Za życia
robiłem to samo, co teraz robi taka maszyna, którą postawiono w 1979 roku u wrót bazyliki
i która powtarza jak katarynka historię objawienia Maryi Panny w piętnastu językach za jedyne
pięć pesos.
I otacza się mnie kultem! I odprawia msze! I przypisuje moc czynienia cudów! A intryganci
z Watykanu chcą mnie kanonizować ze względów politycznych, żebym już na zawsze pozostał
lukratywnym sługą legendy, która powstała na mój temat! Poświęciłem swoje ziemskie istnienie
Maryi Dziewicy, ale ona mnie dłużej nie potrzebuje, nie objawia się więcej, zostawia mnie na
pastwę żarliwości wiernych, którą jej kradnę, więc dosyć tego! Nie mam już siły spędzać [ Pobierz całość w formacie PDF ]