[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Å›liczne zatoki otoczone palmami, turkusowa woda, bia­
Å‚y piasek, zachwycajÄ…ce krajobrazy, nieprzebyte deszczo­
we lasy. W żyznej czerwonej glebie wulkanicznej wszystko
rozwijało się błyskawicznie. Bezchmurne niebo nad głową
miało niezmiennie kobaltowy kolor aż do czasu, gdy przy
wysokich temperaturach w pełni lata powietrze stanie się
parne i przytłaczająco wilgotne, a od Morza Koralowego
nadejdzie pora deszczowa BywaÅ‚y lata, kiedy towarzyszy­
ły jej cyklony. Ileż to razy z fascynacją i strachemOlivia
podziwiaÅ‚a tropikalne burze! Niebo rozrywaÅ‚y imponujÄ…­
ce błyskawice, pioruny waliły z trzaskiem, na ziemię leciał
grad wielkości piłek tenisowych.
A potem nagle burza odchodziÅ‚a, woda wysychaÅ‚a, nie­
bo w cudowny sposób odzyskiwało swój kolor. I znów
wracaÅ‚o olÅ›niewajÄ…ce sÅ‚oÅ„ce. Busz rozkwitaÅ‚ fantastyczny­
mi kwiatami, a plantacje trzciny cukrowej i czerwona zie­
mia pół, które leżały odłogiem, tworzyły piękną mozaikę.
DzieÅ„ byÅ‚ tak piÄ™kny, że powoli zaczęła zapominać o nÄ™­
kającym ją niepokoju. Po przejechaniu kilometra znalazła to,
czego szukaÅ‚a DotarÅ‚a do olbrzymiej kotliny, gdzie Jason za­
łożył plantację owoców tropikalnych. Już to wystarczyło, by
wzbudzić jej szacunek. Havilah zrobiÅ‚a na niej nawet wiÄ™k­
sze wrażenie niż dawniej. Nie było wątpliwości, że każdy akr
ogromnej posiadłości został właściwie wykorzystany.
A teraz wszystko należało do niej. Olbrzymie pieniądze
poważne obowiązki. Musiała teraz nauczyć się, jak tym
wszystkim zarządzać albo znalez
ć człowieka, który będzie
to robić za nią, podczas gdy ona wróci do pracy.
Chyba już wiem, co począć, pomyślała.
Havilah byÅ‚a jej domem. Kiedy Liv patrzyÅ‚a na cuda na­
tury, czuła, że znalazła Boga.
Jechała rdzawą przecinką między małymi drzewkami,
na których rosÅ‚y nieznane czerwone jagody. MiÄ™dzy pier­
siami czuÅ‚a strużki potu. Mimo upaÅ‚u przejażdżka przy­
niosÅ‚a jej uczucie wyzwolenia. Chociaż na chwilÄ™ zapo­
mniała o smutku i problemach, które z pozoru wydawały
się nie do przezwyciężenia.
Za sadem rozciągał się dziewiczy busz.Olivia nie była
pewna, czy to również ziemia Harryego. PuÅ›ciÅ‚a siÄ™ galo­
pem w tamtym kierunku i ze zdumieniem dostrzegÅ‚a Ja­
sona, który wyłonił się spośród drzew. Za rękę prowadził
swoją córeczkę. Tali szła w podskokach, na jedwabistych
czarnych lokach miaÅ‚a wianek z zielonego pnÄ…cza ozdo­
bionego drobnymi białymi kwiatkami, które wyglądały jak
gwiazdki.
- Cześć, Liwy! - zawołała Tali.
- Cześć, Tali! - odkrzyknęła, wstrzymujÄ…c konia. Z przera­
żeniem uświadomiła sobie, że gdzieś w głębi duszy liczyła na
to, że spotka Jasona Wystarczyło, że raz na niego spojrzała,
by w jej mocnym postanowieniu powstała wyrwa.
Kiedy podeszli bliżej, Jason spojrzaÅ‚ na niÄ… z rozba­
wieniem.
- Już się zastanawiałem, kiedy wyruszysz na inspekcję.
- Wyciągnął rękę, żeby pomóc jej zsiąść z konia.
W milczeniu zsunęła siÄ™ na ziemiÄ™, nie przyjmujÄ…c je­
go pomocy.
- Nie przyjechaÅ‚aÅ› powiedzieć, że mamy siÄ™ stÄ…d wyprowa­
dzić, prawda? - spytała Tali swoim dz
więcznym głosikiem.
Nie wiedziaÅ‚a, co na to odpowiedzieć. Jej policzki po­
kryły się rumieńcem.
- Czy tak ci powiedziaÅ‚ tatuÅ›? - spytaÅ‚a, patrzÄ…c z uko­
sa na Jasona.
- Nie, babunia. - Buzia Tali była wyraz
nie zaniepokojo­
na. - Powiedziała, że na pewno będziesz chciała, abyśmy
się wynieśli.
- Jeszcze nie podjęłam decyzji, Tali.
- Idziemy do domu na lunch - poinformowała Tali. -
Tak bym chciała, żebyś poszła z nami. - Uśmiechnęła się
do Olivii, odsłaniając świeżą szczerbę.
- Jesteś bardzo kochana, Tali, ale powinnam już wracać
do domu - wyjaśniła uprzejmie. Za nic nie zraniłaby uczuć
dziewczynki.
- Bardzo ciÄ™ proszÄ™. Nie chcesz zobaczyć, gdzie mieszka­
my? - Chwyciła O1ivię za rękę.
- Wiem, gdzie mieszkacie - odparła Olivia, gorączkowo
zastanawiając się, jak mogłaby się wykręcić.
- Daj dziecku szansę - wtrącił Jason.
- To szantaż? - spytała Olivia , odwracając wzrok.
- Co to jest szantaż? - Pytanie Tali wprawiÅ‚o jÄ… w zaże­
nowanie.
- Po prostu żartujÄ™ sobie z twoim tatÄ…, kochanie - od­
parła, żałując, że użyła tego słowa w obecności dziecka.
- Czy to prawda, że wiele lat temu mieliście się pobrać?
- Tali nie spuszczała zachwyconego spojrzenia z Olivii -
Babcia mówiła, że kiedyś tatuś był do szaleństwa...
- Tatuś zaraz będzie wściekły jak diabli - przerwał jej
ostro Jason. - Lepiej zostaw tÄ™ sprawÄ™ w spokoju. A z bab­
cią będę musiał porozmawiać.
- Znasz moją babcię, prawda? - Tali pociągnęła Oli-
vię za rękę. - Jest niesamowita. Mówi się, że jest stara, ale
w ogóle nie ma zmarszczek.
- Włosi to bardzo piękny naród - odrzekła Olivia. -
Twój tata odziedziczył jej śniadą karnację.
- TatuÅ› jest bardzo przystojny - przytaknęła Tali, kiwa­
jąc główką. - A ja umiem mówić po włosku - oznajmiła
nagle i płynnie wygłosiła kilka melodyjnych zdań.
Olivia odruchowo odwróciła się do Jasona. Wciągnął
gÅ‚Ä™boko powietrze, kiedy ogarnęła go fala niewyobrażal­
nej tÄ™sknoty. %7Å‚eby zyskać na czasie, spojrzaÅ‚ na Tali i odpo­
wiedział jej w tym samym języku. Dopiero potem odważył
się zwrócić do Olivii.
- Jak sama słyszysz, Tali jest dwujęzyczna. Błaga, żebyś
nas odwiedziła. To sens jej wypowiedzi.
- Możesz jechać na swoim ślicznym koniu - powiedziała
dziewczynka, podnoszÄ…c uszczęśliwionÄ… buziÄ™. - My poje­
dziemy samochodem. To niedaleko.
-To nasz dom! - Tali wybiegła na spotkanie Olivii
Wzięła jÄ… za rÄ™kÄ™ i poprowadziÅ‚a po schodkach na weran­
dę. - Tatuś wszystko pomalował. Chcesz zobaczyć?
Kiedy weszły do środka,Olivia natychmiast spostrzegła,
że Jason wyburzył ścianę i teraz kuchnia i frontowy pokój
tworzyły jedno duże otwarte pomieszczenie. Zadziwiające,
jak zmieniło to wygląd bungalowu. Kolory, które widziała
na zewnÄ…trz, powtarzaÅ‚y siÄ™ także tutaj: żółty, biaÅ‚y i szaro­
zielony. Bardzo korzystna zmiana, myślała, wspominając
dawne dzieje.
- No to może coś zjemy? - spytał Jason. Uśmiechał się
z rezygnacjÄ…, widzÄ…c, jak Tali z radosnÄ… buziÄ… i bÅ‚yszczÄ…cy­
mi oczami zajmowała się gościem.
- MnÄ… naprawdÄ™ nie musisz siÄ™ przejmować - zaopono­
wałaOlivia . - Wystarczy filiżanka kawy, jeśli oczywiście
masz kawÄ™.
Uniósł brwi.
- Czy mam? ZapomniaÅ‚aÅ›, Liv, że w moich żyÅ‚ach pÅ‚y­
nie włoska krew?
- Zapewniam cię, że wszystko pamiętam - odparła, nie
kryjÄ…c specjalnie sarkazmu.
- Tatusiu, zrób kanapki - zaproponowała Tali. - Wiesz,
Liwy, tatuś zawsze mnie karmił, bo mama zwykle o tym
zapominaÅ‚a. Nie znosiÅ‚a gotowania. Nigdy do nas nie przy­
jeżdża.
01ivia odczuła prawie fizyczny ból, słysząc to smutne
wyznanie. Delikatnie dotknęła ramienia dziecka.
- Tak mi przykro, Tali. Pewno za nią tęsknisz?
Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko.
- Ani trochę! - krzyknęła z uczuciem. - Często dawała
mi klapsy, bardzo mocne. I nazywaÅ‚a mnie zawsze choler­
nym bachorem.
- Dość, Tali. - Jason przeszedł z kuchni i rzucił córce
ostrzegawcze spojrzenie. -Olivia nie chce tego słuchać.
- MyÅ›laÅ‚am, że chce - powiedziaÅ‚a Tali, robiÄ…c zdziwio­
ną minę. - Babcia powiedziała, że Liwy powinna wiedzieć
o wszystkim. MówiÅ‚a mi też, że moja mama wykradÅ‚a ci ta­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]