[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jest urocza, a umieszczony nad nią w XVIII wieku barokowy posąg świętego Stanisława
pełen jest życia?
Długo spacerowaliśmy i siedzieliśmy na ławce, nim wreszcie u wejścia do Krypty
ukazał się Janusz. Mrużył oczy przed blaskiem słońca i jakby od niechcenia opierał się na
Szwedkach.
No, no! - pomyślałem może niezbyt mądrze, ale za to z uznaniem.
Podeszliśmy do chłopca. Uśmiechnął się do nas nieśmiało:
- Dziękuję!
- Za co? - jego stryj udał zdziwienie.
- Za to, że mogłem tam być - skinął za siebie kulą. - Sam - dodał po chwili i roześmiał
się głośniej.
- Cieszę się - odpowiedziałem równie wesołym głosem, że wychodzisz z Panteonu
Narodowego zdrowszym!
Zatrzymał się i poprawił okulary, zza których błysnęło ku mnie odważne spojrzenie:
- Zdrowszym, chyba nie. Ale silniejszym na pewno!
Wyszliśmy z ogrodu klasztornego i wsiedliśmy do Rosynanta, który pod mym
światłym i ostrożnym kierownictwem - jako że jezdnie zatłoczone były do niemożliwości
autami - powiózł nas w stronę Grodzkiej. Najbliżej jak było można Restauracji Balaton ,
gdzie oczekiwał nas pyszny obiadek.
ROZDZIAA CZWARTY
INDIACSKIE PAMITKI W TARNOWIE " SZACUNEK DLA
POLEGAYCH WROGÓW " PREMIER Z WIERZCHOSAAWIC "
ZAGADKA URZDU MIEJSKIEGO W BOCHNI " PROFESOR
MIGUEL JOSE DE LA VEGA I DOKTOR MARIA CIERA "
WIELICZKA ZAMIAST CZORSZTYNA
Siedzieliśmy w Balatonie , rozkoszując się miłym chłodem jego wnętrza i
czekaliśmy aż kelner zrealizuje nasze zamówienie. Kobiatko przeglądał zakupione po drodze
gazety. Nagle, zapominając o powadze swego wieku, gwizdnął przez zęby, aż siedzący przy
innych stolikach odwrócili ku nam głowy.
- Co tam masz? - pochyliłem się nad gazetą.
Aleksander bez słowa zaznaczył paznokciem jedno z ogłoszeń i podsunął mi dziennik.
Ogłoszenie brzmiało: Indiańskie pamiątki (oryginały) sprzedam. Tel. 0-602148516,
Tarnów, Klikowska 46. Do 15.
Podałem Januszowi gazetę i spojrzałem uważnie na Aleksandra.
- Myślisz, że to ogłoszenie może mieć coś wspólnego z twoim odkryciem? Bo z
przyjazdem peruwiańskiego profesora chyba nie. Wątpię, czy on lub jego asystentka znają
polski. Chyba że się z tą wiedzą ukrywają, bo dlaczegoż by inaczej pan Tomasz wypytywał o
naszą znajomość angielskiego?
- Nie sądzę, by profesor Miguel Jose de la Vega czytywał polskie gazety - Kobiatko w
zamyśleniu przygładził włosy. - Ale jeśli ma kontakty z polskim światkiem przestępczym, to
całkiem możliwe, że jego polscy podwładni w ten właśnie sposób, który tu widzimy,
przekazują sobie jakieś informacje - machnął ręka. - A resztą, może to najniewinniejsze
ogłoszenie? Jakiś kolekcjoner wyzbywa się swoich zbiorów. Mimo to może byś tak skorzystał
ze swej technicznej komórki, skoro szare komórki nas zawodzą i przedzwonił do Tarnowa?
ZerknÄ…Å‚em na zegarek:
- Jest już dwadzieścia po trzeciej...
- Niech pan spróbuje mimo to - poprosił Janusz.
Gdy dwóch prosi, trzeci... Trzeci mimo wszystko się zastanawia...
- Jeśli już dzwonić do Tarnowa, to wolałbym z automatu niż z mego komórkowca.
Jeśli pod numerem 0-602148516 (a wszystko wskazuje na to, że jest to komórkowiec) czeka
ktoś równie interesujący się nami jak my nim teraz, to być może zna mój numer telefonu. A
ekran jego komórki wyświetli go natychmiast.
- Przepraszam - wtrącił Janusz. - A gdyby tak te pamiątki indiańskie znajdowały się
tu w sąsiedztwie, na Grodzkiej? Nie poszedłby pan tam?
- Jasne.
- I nie bałby się pan, że ten ktoś interesujący się nami od razu pana rozpozna?
Daję słowo, zagiął mnie chłopak!
Pokornie wystukałem numer tarnowskiego telefonu...
- Alio, słucham - odezwał się piskliwy głos z silnie wschodnim akcentem.
- Przepraszam, dzwonię w sprawie ogłoszenia...
- A czy jest pan gotów zapłacić w dolarach? - zapiszczało w słuchawce.
- Oczywiście.
Ale musiało być coś dla tamtego niezbyt oczywistego w mym oświadczeniu, bo głosik
stwardniał, na ile tylko mógł:
- A jaki rejon Ameryki pana interesuje?
- Ameryka Południowa. Peru... - poprawiłem się - Peru i Chile.
- Niestety posiadam tylko zbiory z Ameryki Zrodkowej. Do widzenia!
Trzask wyłącznika.
- Do diabła! - zakląłem. - Może trzeba było odpowiedzieć, że mogę płacić tylko w
złotówkach albo w markach! Zresztą kto go wie, jaka powinna być prawidłowa odpowiedz na
hasło zawarte w pytaniu o dolary! Bo że było w nim hasło, dałbym sobie zwędzić ukochaną
fajkÄ™!
- O co chodzi?
- Czego tamci chcieli? - dopytywali siÄ™ moi towarzysze.
Przekazałem im treść rozmowy z piskliwym mieszkańcem Tarnowa.
- Szkoda, że musimy jutro jechać z naszymi peruwiańskimi gośćmi nad Dunajec.
Chętnie skoczyłbym do Tarnowa. To nie aż tak daleko.
- A po drodze odkryłby pan właściwą odpowiedz na hasło? - uśmiechnął się lekko
Janusz.
- Może - wzruszyłem ramionami - zresztą jedno już wiem. Facet wygadał się, że te
jego niby zbiory dotyczą Ameryki Zrodkowej. Należałoby więc o ten rejon świata pytać. A
poza tym miałbym ochotę zobaczyć go na własne oczy. Jeśli to nie zwyczajny kolekcjoner, to
na pewno pionek w jakiejś szajce. Figury nie trudnią się odbieraniem telefonów. Ale przez
tego pioneczka moglibyśmy dotrzeć i do nich...
- Przepraszam - odezwał się niewinnie Janusz - ale czy mógłby mi pan powiedzieć, po
czym odróżnia się zwykłego kolekcjonera od mafijnego pionka?
Zamachnąłem się na niego menu, czym wywołałem wybuch śmiechu, a pośrednio
wylanie zupy przynoszonej właśnie przez kelnera. Moje gorące przeprosiny poparłem na
koniec uiszczeniem solidnego napiwku.
Mimo to nie mogłem wspominać pobytu w ,,Balatonie jako zupełnie nieudanego, bo
siedzieliśmy właśnie z Aleksandrem nad kawką, a Janusz wiercił pracowicie łyżeczką dziurę
w kopiastej porcji lodów, gdy zadzwonił telefon.
Oczywiście spragnionym rozmowy ze mną był pan Tomasz.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]