[ Pobierz całość w formacie PDF ]

krzesła, z których tylko trzy były zajęte. Pozostałe panie wolały stanąć przy ścianie
w głębi pomieszczenia, jakby mogły w ten sposób zniknąć policjantom z oczu.
Jedną z nich nadinspektor i Higgins dobrze znali. Była to Agata Lillby, pokojówka
Mortimerów.
Z rozpuszczonymi włosami, ubrana w czerwoną, mocno wydekoltowaną bluzkę
i czarne skórzane spodnie, nie przypominała wcale porządnej służącej. Wyglądała jak
wamp  wyzywająca i ponętna, choć kiepska podróbka Avy Gardner.
Higgins podszedł do stołu. W ogólnej panice pozostawiono tam banknoty stano-
wiące pulę gry: około tysiąca pięciuset funtów, co nie było kwotą zbyt wygórowaną.
Kobiety musiały znajdować wystarczająco dużo przyjemności w samej grze.
 Moje panie  zaczął Marlow uroczyście  jest moim obowiązkiem sprawdzenie
waszej tożsamości. Nie przypuszczam, abyście ubiegały się o pozwolenie na prowadze-
nie tego rodzaju działalności, toteż zmuszony jestem uznać ją za proceder nielegalny.
Kobiety milczały, przerażone. Stały w szeregu w głębi pokoju.
Kiedy wymieniały swoje nazwiska i miejsca pracy, Marlow bladł coraz bardziej.
W tej spelunce przebywała śmietanka pokojówek angielskiej arystokracji.
Bywalczynie nielegalnego salonu gier pracowały w najbardziej renomowanych rodzi-
nach królestwa, zamieszkałych w dzielnicy Mayfair.
 Chwileczkę, proszę pań.
Marlow wziął Higginsa na stronę i zwrócił się do niego szeptem:
 Słyszał pan? Czy zdaje sobie pan sprawę? Nie mogę ich zatrzymać!
 Dlaczego?  zdziwił się Higgins.
 Ależ... to naruszyłoby równowagę królestwa! Obróciłoby się przeciw Anglii!
Wszystkie podały nazwiska rodzin, u których pracują. Nie mam nawet odwagi ich po-
wtarzać. Wybuchłby skandal, panie Higgins, ogromny skandal!
 Nie mówiąc już o wzroście bezrobocia, nadinspektorze. Rozumiem pańskie
obawy. Lepiej będzie uniknąć takiego dramatu. Może jednak dobrze by było, gdyby te
panie podpisały jakąś deklarację...
68
 Oczywiście  zgodził się Marlow.  Sam się tym zajmę.
 To świetnie. Ja natomiast zadam kilka pytań pani Lillby. Nie wyciągając zbyt po-
chopnych wniosków, myślę, że to przeciwko niej był wymierzony ten anonim.
Podczas gdy nadinspektor przygotowywał się do zebrania oświadczeń, nie zdradza-
jąc, jaki tok zostanie nadany tej sprawie przez Scotland Yard, Higgins poprosił Agatę
Lillby, aby usiadła z nim na chwilę przy stole.
 Jest pani miłą osobą. Trochę zaskakującą... ale miłą.
 Nie mam sobie nic do zarzucenia  stwierdziła, przysiadając na krześle, gdzie
parę minut wcześniej miała w ręce bardzo dobre karty. Jej pierwszy szczęśliwy wieczór
od dłuższego czasu!
Higgins przekładał karty.
 W jaką grę panie gracie?
 Black Jack.
Higgins nie był wielkim znawcą gier hazardowych, niemniej wiedział, że potrafią
uzależnić i zepchnąć na dno.
 Nie mam sobie nic do zarzucenia  powtórzyła Agata Lillby.
 Mam nadzieję.
Higgins wyglądał na szczerze zatroskanego. Mimo zdenerwowania była mu za to
wdzięczna. Odniosła wrażenie, że potrafi ją zrozumieć.
 Zawsze byłam wierna i oddana lordowi Mortimerowi. Nigdy nie popełniłam żad-
nego błędu.
 Chciałbym w to wierzyć. Ale przyzna pani, że jej obecność tutaj...
 To jest moje prywatne życie, panie inspektorze. To wyłącznie moja sprawa.
 Z żalem muszę stwierdzić, że nie jestem tego pewien, panno Lillby.
Higgins położył na stole dwie karty, którymi się bawił. Król i as.
 Wygrałby pan  ironicznie zauważyła Agata Lillby.  To dwadzieścia jeden
punktów. Black Jack.
 Czy często tu pani przychodzi?
Pokojówka zaczerwieniła się.
 Dosyć często, tak...  odpowiedziała po długim wahaniu.
 Regularnie? W każdy wtorek wieczorem?
Zmarszczyła brwi, rysy jej twarzy się wyostrzyły, oddychała ciężko.
 Dlaczego nie chce mi pani powiedzieć wszystkiego? Byłoby o wiele prościej.
Uwagę Higginsa przyciągnęło zamieszanie w głębi pokoju. Wydawało się, że Marlow
uzyskał jakąś bulwersującą informację.
 Panno Lillby  zapytał, podchodząc do stołu  czy prawdą jest, że była tu pani [ Pobierz całość w formacie PDF ]