[ Pobierz całość w formacie PDF ]

śliczne zatoki otoczone palmami, turkusowa woda, bia�
ły piasek, zachwycające krajobrazy, nieprzebyte deszczo�
we lasy. W żyznej czerwonej glebie wulkanicznej wszystko
rozwijało się błyskawicznie. Bezchmurne niebo nad głową
miało niezmiennie kobaltowy kolor aż do czasu, gdy przy
wysokich temperaturach w pełni lata powietrze stanie się
parne i przytłaczająco wilgotne, a od Morza Koralowego
nadejdzie pora deszczowa Bywały lata, kiedy towarzyszy�
ły jej cyklony. Ileż to razy z fascynacją i strachemOlivia
podziwiała tropikalne burze! Niebo rozrywały imponują�
ce błyskawice, pioruny waliły z trzaskiem, na ziemię leciał
grad wielkości piłek tenisowych.
A potem nagle burza odchodziła, woda wysychała, nie�
bo w cudowny sposób odzyskiwało swój kolor. I znów
wracało olśniewające słońce. Busz rozkwitał fantastyczny�
mi kwiatami, a plantacje trzciny cukrowej i czerwona zie�
mia pół, które leżały odłogiem, tworzyły piękną mozaikę.
Dzień był tak piękny, że powoli zaczęła zapominać o nę�
kającym ją niepokoju. Po przejechaniu kilometra znalazła to,
czego szukała Dotarła do olbrzymiej kotliny, gdzie Jason za�
łożył plantację owoców tropikalnych. Już to wystarczyło, by
wzbudzić jej szacunek. Havilah zrobiła na niej nawet więk�
sze wrażenie niż dawniej. Nie było wątpliwości, że każdy akr
ogromnej posiadłości został właściwie wykorzystany.
A teraz wszystko należało do niej. Olbrzymie pieniądze
poważne obowiązki. Musiała teraz nauczyć się, jak tym
wszystkim zarządzać albo znalez
ć człowieka, który będzie
to robić za nią, podczas gdy ona wróci do pracy.
Chyba już wiem, co począć, pomyślała.
Havilah była jej domem. Kiedy Liv patrzyła na cuda na�
tury, czuła, że znalazła Boga.
Jechała rdzawą przecinką między małymi drzewkami,
na których rosły nieznane czerwone jagody. Między pier�
siami czuła strużki potu. Mimo upału przejażdżka przy�
niosła jej uczucie wyzwolenia. Chociaż na chwilę zapo�
mniała o smutku i problemach, które z pozoru wydawały
się nie do przezwyciężenia.
Za sadem rozciągał się dziewiczy busz.Olivia nie była
pewna, czy to również ziemia Harryego. Puściła się galo�
pem w tamtym kierunku i ze zdumieniem dostrzegła Ja�
sona, który wyłonił się spośród drzew. Za rękę prowadził
swoją córeczkę. Tali szła w podskokach, na jedwabistych
czarnych lokach miała wianek z zielonego pnącza ozdo�
bionego drobnymi białymi kwiatkami, które wyglądały jak
gwiazdki.
- Cześć, Liwy! - zawołała Tali.
- Cześć, Tali! - odkrzyknęła, wstrzymując konia. Z przera�
żeniem uświadomiła sobie, że gdzieś w głębi duszy liczyła na
to, że spotka Jasona Wystarczyło, że raz na niego spojrzała,
by w jej mocnym postanowieniu powstała wyrwa.
Kiedy podeszli bliżej, Jason spojrzał na nią z rozba�
wieniem.
- Już się zastanawiałem, kiedy wyruszysz na inspekcję.
- Wyciągnął rękę, żeby pomóc jej zsiąść z konia.
W milczeniu zsunęła się na ziemię, nie przyjmując je�
go pomocy.
- Nie przyjechałaś powiedzieć, że mamy się stąd wyprowa�
dzić, prawda? - spytała Tali swoim dz
więcznym głosikiem.
Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Jej policzki po�
kryły się rumieńcem.
- Czy tak ci powiedział tatuś? - spytała, patrząc z uko�
sa na Jasona.
- Nie, babunia. - Buzia Tali była wyraz
nie zaniepokojo�
na. - Powiedziała, że na pewno będziesz chciała, abyśmy
się wynieśli.
- Jeszcze nie podjęłam decyzji, Tali.
- Idziemy do domu na lunch - poinformowała Tali. -
Tak bym chciała, żebyś poszła z nami. - Uśmiechnęła się
do Olivii, odsłaniając świeżą szczerbę.
- Jesteś bardzo kochana, Tali, ale powinnam już wracać
do domu - wyjaśniła uprzejmie. Za nic nie zraniłaby uczuć
dziewczynki.
- Bardzo cię proszę. Nie chcesz zobaczyć, gdzie mieszka�
my? - Chwyciła O1ivię za rękę.
- Wiem, gdzie mieszkacie - odparła Olivia, gorączkowo
zastanawiając się, jak mogłaby się wykręcić.
- Daj dziecku szansę - wtrącił Jason.
- To szantaż? - spytała Olivia , odwracając wzrok.
- Co to jest szantaż? - Pytanie Tali wprawiło ją w zaże�
nowanie.
- Po prostu żartuję sobie z twoim tatą, kochanie - od�
parła, żałując, że użyła tego słowa w obecności dziecka.
- Czy to prawda, że wiele lat temu mieliście się pobrać?
- Tali nie spuszczała zachwyconego spojrzenia z Olivii -
Babcia mówiła, że kiedyś tatuś był do szaleństwa...
- Tatuś zaraz będzie wściekły jak diabli - przerwał jej
ostro Jason. - Lepiej zostaw tę sprawę w spokoju. A z bab�
cią będę musiał porozmawiać.
- Znasz moją babcię, prawda? - Tali pociągnęła Oli-
vię za rękę. - Jest niesamowita. Mówi się, że jest stara, ale
w ogóle nie ma zmarszczek.
- Włosi to bardzo piękny naród - odrzekła Olivia. -
Twój tata odziedziczył jej śniadą karnację.
- Tatuś jest bardzo przystojny - przytaknęła Tali, kiwa�
jąc główką. - A ja umiem mówić po włosku - oznajmiła
nagle i płynnie wygłosiła kilka melodyjnych zdań.
Olivia odruchowo odwróciła się do Jasona. Wciągnął
głęboko powietrze, kiedy ogarnęła go fala niewyobrażal�
nej tęsknoty. %7łeby zyskać na czasie, spojrzał na Tali i odpo�
wiedział jej w tym samym języku. Dopiero potem odważył
się zwrócić do Olivii.
- Jak sama słyszysz, Tali jest dwujęzyczna. Błaga, żebyś
nas odwiedziła. To sens jej wypowiedzi.
- Możesz jechać na swoim ślicznym koniu - powiedziała
dziewczynka, podnosząc uszczęśliwioną buzię. - My poje�
dziemy samochodem. To niedaleko.
-To nasz dom! - Tali wybiegła na spotkanie Olivii
Wzięła ją za rękę i poprowadziła po schodkach na weran�
dę. - Tatuś wszystko pomalował. Chcesz zobaczyć?
Kiedy weszły do środka,Olivia natychmiast spostrzegła,
że Jason wyburzył ścianę i teraz kuchnia i frontowy pokój
tworzyły jedno duże otwarte pomieszczenie. Zadziwiające,
jak zmieniło to wygląd bungalowu. Kolory, które widziała
na zewnątrz, powtarzały się także tutaj: żółty, biały i szaro�
zielony. Bardzo korzystna zmiana, myślała, wspominając
dawne dzieje.
- No to może coś zjemy? - spytał Jason. Uśmiechał się
z rezygnacją, widząc, jak Tali z radosną buzią i błyszczący�
mi oczami zajmowała się gościem.
- Mną naprawdę nie musisz się przejmować - zaopono�
wałaOlivia . - Wystarczy filiżanka kawy, jeśli oczywiście
masz kawę.
Uniósł brwi.
- Czy mam? Zapomniałaś, Liv, że w moich żyłach pły�
nie włoska krew?
- Zapewniam cię, że wszystko pamiętam - odparła, nie
kryjąc specjalnie sarkazmu.
- Tatusiu, zrób kanapki - zaproponowała Tali. - Wiesz,
Liwy, tatuś zawsze mnie karmił, bo mama zwykle o tym
zapominała. Nie znosiła gotowania. Nigdy do nas nie przy�
jeżdża.
01ivia odczuła prawie fizyczny ból, słysząc to smutne
wyznanie. Delikatnie dotknęła ramienia dziecka.
- Tak mi przykro, Tali. Pewno za nią tęsknisz?
Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko.
- Ani trochę! - krzyknęła z uczuciem. - Często dawała
mi klapsy, bardzo mocne. I nazywała mnie zawsze choler�
nym bachorem.
- Dość, Tali. - Jason przeszedł z kuchni i rzucił córce
ostrzegawcze spojrzenie. -Olivia nie chce tego słuchać.
- Myślałam, że chce - powiedziała Tali, robiąc zdziwio�
ną minę. - Babcia powiedziała, że Liwy powinna wiedzieć
o wszystkim. Mówiła mi też, że moja mama wykradła ci ta� [ Pobierz całość w formacie PDF ]