[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na wyznaczenie odpowiedniej osoby?
Nie zamierzaÅ‚a skÅ‚aniać go do zwierzeÅ„. Austin po­
wie jej, co go gnÄ™bi, kiedy nadejdzie wÅ‚aÅ›ciwy mo­
ment. Teraz mogą porozmawiać o byle czym.
- Jeszcze nic nie wiadomo. Mamy jednak nadziejÄ™,
że dyrektorem zostanie Christina Lopez, zastępczyni
Richarda. Jest bardzo lojalna i uczciwa. Uczniowie też
jÄ… lubiÄ….
Zadowolona, że może jakoÅ› oderwać go od smut­
nych myśli, zaczęła mu opowiadać o szkole, o swoich
uczniach, o domu, który kiedyś zamierza kupić.
Z oczu Austina nie znikał jednak ból. Starał się, by
tego nie widziała. Próbował żartować i uśmiechać się,
a gdy zaproponowała, żeby po kolacji obejrzeli jakiś
film, zgodził się z wyraz
nÄ… ulgÄ….
Usiedli w bezpiecznej odległości na kanapie przed
telewizorem i Rebeka mogÅ‚aby przysiÄ…c, że Austin Å›le­
dzi akcjÄ™ na ekranie z takim samym zainteresowaniem
jak ona. Wzrok miał utkwiony przed siebie, siedział
bez ruchu, ale ani razu się nie roześmiał, a przecież
 oglÄ…dali" komediÄ™. W pewnej chwili Rebeka zorien­
towaÅ‚a siÄ™, że Austin nie sÅ‚yszy ani jednego sÅ‚owa pa­
dającego z ekranu. Siedział tak po prostu z martwym
wzrokiem wbitym w szklanÄ… taflÄ™.
Zwróciła ku niemu twarz.
- Ja potrafiÄ™ sÅ‚uchać - powiedziaÅ‚a Å‚agodnie. - Wi­
dzę, że coś cię gnębi. Może sprawi ci ulgę, jak o tym
porozmawiamy.
LINDA TURNER
160
Chciał zrobić unik, znalez
ć jakÄ…Å› wymówkÄ™, umk­
nąć tak jak to robił podczas całego wieczoru.
Znowu przeniósł wzrok na ekran.
- Dzisiaj jest rocznica śmierci Jenny i małej -
oświadczył nieoczekiwanie.
Na twarzy Rebeki ukazała się skrucha.
- Strasznie przepraszam. ZapomniaÅ‚am, że to wÅ‚aÅ›­
nie dzisiaj.
- To było dawno, ludzie zapominają.
- Nie myśl tak. - Przysunęła się do niego i lekko
dotknęła jego ręki. - Nie jesteś osamotniony. - Pod
wpływem nagłego impulsu zmniejszyła dzielącą ich
odległość i uścisnęła jego dłoń. - Mogłam zapomnieć
datę, ale nigdy nie zapomniałam twojej żony i dziecka.
Wszyscy pamiętamy o tragedii, jaka cię spotkała. Nie
mówimy o tym z tobą tylko dlatego, że nie chcemy
rozdrapywać ran.
- Wiem - przyznał Austin - ale to nie zmniejsza
mojego bólu.
Nie puszczajÄ…c jej rÄ™ki, zaczÄ…Å‚ opowiadać, jak bar­
dzo byli z Jenny szczęśliwi, kiedy się okazało, że będą
mieli dziecko.
- Natychmiast zaczÄ™liÅ›my snuć plany na przy­
szÅ‚ość. Nasza córeczka miaÅ‚a być wesoÅ‚a i Å›liczna, zu­
pełnie jak jej mama. Miała brać lekcje tańca i czytać
 Kubusia Puchatka". Zamierzaliśmy też wybrać się do
Disneylandu...
Głos mu się załamał i po policzkach spłynęły łzy.
Rebeka objęła go i mocno przytuliła.
- Austin, tak mi przykro... - Poczuła w oczach
PREZENT DLA REBEKI 161
Å‚zy. - Wiem, jak to boli. PÅ‚acz, kochanie, to ci przy­
niesie ulgÄ™.
Przez dziewięć lat nie uroniÅ‚ ani jednej Å‚zy. Z su­
chymi oczami przeżył pogrzeb, targany rozpaczą
i wściekłością. Jak Bóg mógł pozwolić na to, by dwie
istoty, które kochał nade wszystko, odeszły tak nagle?
Jak mógł pozwolić, żeby je teraz grzebano w zimnym
grobie?
Potem, kiedy wściekłość minęła i pozostało tylko
cierpienie tlące się jak wygasłe ognisko, również nie
pozwoliÅ‚ sobie na luksus pÅ‚aczu w obawie, że jeÅ›li za­
cznie, nigdy już nie przestanie płakać.
Teraz, w ramionach Rebeki, nie baÅ‚ siÄ™ już nicze­
go. Wtulił się w nią i pozwolił, żeby łzy zmyły
z niego cały ból nagromadzony przez te wszystkie
straszne lata.
Nie wiedziała, jak długo tak siedzieli przed cicho
szemrzącym telewizorem. Czuła tylko, że powieki jej
opadają i w chwilę potem zasnęła.
Obudził ją sygnał karetki pogotowia jadącej ulicą.
Otworzyła oczy i ze zdumieniem spostrzegła, że leży
na kanapie z głową na piersi Austina. Jak to się stało?
Już miała się zerwać, kiedy nagle pożałowała. Nigdy
dotÄ…d nie leżaÅ‚a tak obok mężczyzny i musiaÅ‚a przy­
znać, że to bardzo przyjemne uczucie. Austin był tak
blisko... W każdej chwili mogła go dotknąć...
Zawsze wiedziaÅ‚a, że jest bardzo atrakcyjnym męż­
czyznÄ…, ale dopiero teraz wydaÅ‚ jej siÄ™ piÄ™kny. Wy­
ciągnęła rękę w stronę jego włosów...
LINDA TURNER
162
Nie zauważyła, kiedy się ocknął. Spojrzała wprost
w jego szeroko otwarte oczy.
- Nie chciałam cię obudzić - szepnęła.
- Nie spaÅ‚em - odparÅ‚ i delikatnie musnÄ…Å‚ jej wÅ‚o­
sy. - MogÄ™?
Skinęła głową, zachwycona subtelną pieszczotą.
Dłoń Austina zsunęła się po linii jej policzka tak lekko,
jakby dotykał cennej porcelany. A
zy szczęścia zalśniły
w jej oczach, usta lekko się rozchyliły. Poczuła na nich
palec Austina.
- Od dawna chciałem cię dotknąć - usłyszała jego
cichy głos.
- Od dawna? - powtórzyła jak echo. - Od jak
dawna?
- Od pierwszego dnia, kiedy cię ujrzałem, wtedy,
w czasie obiadu u wujostwa.
Uniosła na niego zdziwione spojrzenie.
- Przecież to było miesiąc temu! Prawie wcale się
jeszcze nie znaliśmy.
- Tak bardzo chcę cię teraz pocałować... Wiesz,
prawda?
OdebraÅ‚a jego pytanie jako coÅ› zupeÅ‚nie normal­
nego.
- Tak - odparÅ‚a szczerze. - Ja też bardzo tego pra­
gnę. Nigdy nie myślałam, że będę przy tobie leżeć i że
będzie tak cudownie, ale nie wiem... Nie wiem, jak
zareaguję na twój pocałunek.
- Niczego nie musisz siÄ™ bać. Dasz mi znak i na­
tychmiast przestanÄ™. Zaufaj mi.
Nie musiał tego mówić. Zdążyła go już poznać
PREZENT DLA REBEKI 163
i zrozumieć, że może mieć do niego zaufanie. Austin
jest inny; nigdy jej nie skrzywdzi. Jest dobrym, ucz­
ciwym człowiekiem. Wystarczy spojrzeć mu w oczy,
by uwierzyć, że mówi prawdę.
PrzywarÅ‚a ustami do jego warg i poczuÅ‚a jego po­
całunek. Cudowny, czuły, długi pocałunek Austina.
Chciała mu okazać, jak wiele dla niej znaczy i że się
go nie boi. Rozkwitła pod delikatnym dotykiem tego
mężczyzny niczym gwiazda w mroku nocy. Czuła jego
delikatne dłonie; nie wzbudzały w niej lęku, były czułe
i opiekuńcze.
Przylgnęła do niego, niejasno przeczuwajÄ…c, że po­
winna się wycofać, żeby nie kusić losu. Uśpiony lęk
może siÄ™ zbudzić w każdej chwili i zburzyć kunsztow­
nÄ… budowlÄ™ zaufania.
Cichutko wyszeptała jego imię:
- Austin...
- Czy jest ci tak samo dobrze jak mnie? - zapytał
równie cicho.
- Nie wiedziałam, że może tak być... - wyznała
i zaczęła go całować gwałtownie i rozpaczliwie.
Austin rozpiął jej bluzkę. Miał ochotę porwać ją
z kanapy, zanieść do sypialni i spÄ™dzić resztÄ™ nocy, ko­
chając się z nią do bladego świtu. Marzył o tym przez [ Pobierz całość w formacie PDF ]